სეპუკუ – “ეპიზოდი”
რადგანაც იაპონურ ენაში სიტყვა – “ჰარაკირი” კოლოქვიალურ და ვულგარულ სიტყვად განიხილება,აღნიშნული სიტყვის ნაცვლად,მუცლის გამოფატვრის იაპონური თვითმკვლელობის რიტუალს - “სეპუკუდ” მოვიხსენიებ.
ამონარიდები ჯიბრან ხალილ ჯიბრანის ნაწარმოებიდან – „იესო, ძე კაცისა”
“ეჭვი უპატრონო ბავშვს ჰგავს, გაუბედურებულ-გაგარეულებულსა და გზასაცდენილს. მშობელმა დედამ რომც იპოვოს და გულში ჩაიკრას, არ მიენდობა, დაფრთხება და შორს გაიჭრება”.
ჰენრი ფორდის მოსაზრებები…
1. „ვიცი, რომ ომებს არ შეუძლიათ ბოლო მოუღონ ომს, ისევე, როგორც არაჩვეულებრივად ძლიერი ხანძარი ვერ მოსპობს ხანძრის საფრთხეს. მე ომის თითოეული მოწინააღმდეგის მოვალეობად მიმაჩნია წინააღმდეგობა გაუწიოს ომს მანამ, სანამ ომი არ გამოცხადებულა”.
“დამაკვირდი”
1. „სინდისი ადამიანს სწორედ აგულჩვილებს, ალაჩრებს: კაცს ისე ვერა მოუპარავს-რა, რომ მაშინვე ბრალი არ გამოუმჟღავნდეს; ფიცს რომ აპირებდეს, ის ყანყრატოში მისწვდება;
ოსკარ უაილდი – “ცხოვრება”
“თუ ადამიანი ცხოვრების ორომტრიალს,ამ განსაცვიფრებელ უძირო სასწაულს აკვირდება,რომელიც განუზომელი ტანჯვა-ვაებით და დაულეველი სიხარულითა და სიამითაა სავსე,ვერ შეძლებს სახეზე შუშის ნიღაბი ჩამოიფაროს და თავი აარიდოს სულის შემხუთავ ჰაერს,რომელიც მთელ დედამიწაზე გაბნეულა,
რას წერედნენ აკაკი წერეთელი და ვიქტორ-მარი ჰიუგო ხალხის შესახებ?!
“ხალხი თვალ-ყურითა ჭრის; რასაც ყურში ჩასძახებენ,რაც თვალში ეჩხირება,მხოლოდ ისა სწამს და იმას აღიარებს.რაღა ცხვრის ფარა და რაღა ის!.. ერთი ცხვარი რომ დაიბღავლებს “ბევო”,აჰყვება მას მთელი ფარაც და აღარ არის ყურთასმენა.
მურმან ლებანიძე – “ღალატი”
ღალატს ისტორია სულ ორგვარს იცნობს, -
მომსწრე ვარ ორგვარისვე ურიცხვის:
ოთარ ჭილაძე – “ბედი”
“ბედს კი უთქვამს: ვინც მომიხმარს,წელიწადში ერთხელ ყველას კარზე შემოვჯდებიო,მაგრამ გინდაც მართლა ასე იყოს,ამქვეყნად იმდენი კარია ბედის მომლოდინე,ხოლო წელიწადში იმდენად ცოტა დღეა,ძნელი დასაჯერებელია,ბედმა თავისი სიტყვის შესრულება შეძლოს.
ონორე დე ბალზაკი – “თვითმკვლელობა”
“თვითმკვლელობის შესახებ ბევრი არაფერი დაწერილა,თუმცა დიდად მნიშვნელოვან საკითხს წარმოადგენს.იგი შეუსწავლელია.იქნებ იმიტომაც,რომ ეს ავადმყოფობა შესწავლას არ ექვემდებარება.
“დამაკვირდი”
1. “არასოდეს არ დავიჯერებ,რომ ღვთაებრივს ეზიარება ის,ვისაც ეშინია მიწიერი ტანჯვისა”. – ჯორდანო ბრუნო