Tag Archives: პოეზია

ქამალ-ედ-დინ ისფაჰანის პოეზიიდან…

როცა ცხოვრება ყოველდღიურ ფუსფუსში გადის,

ეს ხომ ცხოვრება აღარ არის,ნასახი მადლის!

აფზალადინ აფსალ-ედ-დინის (ჰაგანი) – “პოეზიიდან”

ბრიყვს ვერავინ დაადუმებს,

ყბედს ვერავინ მოჰკვეთს ენას,

მაგრამ ბედს არ დაგამდურებს,

თუ მიაპყრობ სატრფოს სმენას.

* * * * * * *

ვაჟა-ფშაველა – “ვიცანი,ღმერთო,სამყარო”

ვიცანი,ღმერთო,სამყარო, -

ეს შენი დანაბადები, -

ვახუშტი კოტეტიშვილი – “ჩაკრულო”

სიმღერავ ქართულო,

მარტივო და რთულო,

ვიქტორ მარი ჰიუგო – “ატლასსა ჰკითხეს”

ატლასსა ჰკითხეს: რად ვერ აღწევ თავს ცის ტყვეობას,

თვალს რად არიდებ აყვავებულ ამ ჩვენს ხეობას?

ფრიდრიხ ფონ ლოგაუს პოეზიიდან…

ვის ერგება ამ ჩვენს დროში

უთამამეს კაცი ხვედრი?

ვინც შავს შავი უწოდა და თქვა,

რომ თეთრი არის თეთრი,

შანდორ პეტეფი – “შევსვათ”

ვისაც არ ჰყავს გულის ვარდი,ღვინო შესვას ფერად ლალი,

დაიჯერებს,რომ ნამდვილად მისთვის კვდება ყველა ქალი.

პანჩატანტრას – “ხუთწიგნეულიდან”

სად მომხდარა,რომ ყორანი

გამხდარიყო ფრთაქათქათა?

ქურდს ქურდობა მოეშალა,

თუ ის მართლა ქურდსა ჰგავდა?

აბაი კუნანბაევი – “თუ გსურს იყო კაცი”

თუ გსურს იყო კაცი,კაცის მსგავსი,

შერჩე დროს და არ მოგედოს ხავსი,

ხუთი რამე შეიყვარე ქვეყნად,

ხუთი რამე შეიზარე ეკლად:

შოთა ნიშნიანიძე – “ნახევრად ვინ რა აღმოაჩინა”…

ნახევრად ვინ რა აღმოაჩინა,

ან ნახევარი რაა დიდება…

სრული სიცრუე უფრო გაშინებს,

თუ ნახევარი ჭეშმარიტება?

***