აღარ მინდიხარ აღარც შენ,

თეთრად გაშლილო დეკაო,

ქალმა დამწყევლა ლამაზმა

მხურვალე ლალის ბაგეთი,

ბრბოში აწ გადასულ მასას ვეჭიდები,

სული მოუწამლავთ თურმე პოეტების,

მეც მაშინებდნენ სიკვდილით ერთ დროს,

ო, უნდა მენდო,

წყაროში არის სხვა წყაროც,

რასაც ვერ ხედავს თვალი,

ამის თქმას არა სჭირდება

„ვინმე მელექსე მესხი”,

საწუთრო შემომეძენძა,

როგორც მათხოვრის ხალათი,