Tag Archives: სხვა

ოტია იოსელიანი წერდა…

„არავისი ისე არ მეშინია, როგორც საკუთარი თავისა…”

ნიკო ლორთქიფანიძე წერდა…

„მე ვიცი, რომ არც სასუფეველი მომელის „ცათა შინა” და არც სახელი, დიდება და თაყვანისცემა ამქვეყნად,

ნოდარ დუმბაძე წერდა…

„ვფიქრობ, სამშობლო დავით აღმაშენებლის „გალობანი სინანულისანი” არის, დემეტრე მეფის „შენ ხარ ვენახი”, პაატა სააკაძეა, ქეთევანის დაშანთული მკერდი, თამარის გვირგვინი და „ვეფხისტაოსანია”.

მურმან ლებანიძე წერდა…

„მინდოდა ქართველი თორმეტი მილიონი, სულ ათი-თორმეტი მილიონი მენახა”.

ონორე დე ბალზაკი წერდა…

„არიან ადამიანები, რომლებიც მეტისმეტად სულელები არიან, მათი მოჭკვიანება შეუძლებელია”.

ბესიკ ხარანაული წერდა…

„ადამიანის წარსული არის მისი ნაცხოვრები წლების მწლატეგემოიანი სასმელი, რომელსაც შეუძლია დაუთრობლად აგატიროს და გაცინოს უსიხარულოდ…”

მუხრან მაჭავარიანი წერდა…

„რაც უნდა ბრძანონ ლმობიერმა ბრძენმა ძიებმა, ყოველ გრძნობაზე ძლიერია შურისძიება!”

ვაჟა ჩორდელის ჩანაწერებიდან…

„ერთი დოქი ღვინო, ყველის ნაჭერი, პური და, რაც ყველაზე მთავარია: კეთილი გული. თუ მაინცადამაინც, ხახვის ძირი თავის ნოშოიან-ფოჩიანად, ა, ეგ არის და ეგ. ამნაირი პურმარილია გემრიელი, თვარა, ხბო და გოჭ-ქათამი თუ გაჟლიტე, სულიერი თუ უსულოდ აქციე, ოჯახი თუ დააქციე, რაღა ფასი აქვს მაგნაირ ქეიფს, შე კაი კაცო, შენა!”

ვლადიმერ ეფროიმსონი – „ეპიზოდი”

„მე აქ მოვედი იმისთვის, რომ სიმართლე ვილაპარაკო… მე არ ვადანაშაულებ არც ფილმის ავტორებს და არც იმათ, ვინც ჩვენს წინაშე ეს-ესაა სიტყვით გამოვიდა.

მიგელ დე სერვანტეს საავედრა წერდა…

„სიქველე რომ სიმდიდრედ ითვლებოდეს, აღარც სხვისი ბედნიერება შემშურდებოდა და აღარც ჩემს უბედურებას დავიტირებდი”.