„მე სინდისით ვიყო დასვენებული, ამაზე მეტი ქება და სახელი არ მინდა. სახელი როგორ გააბედნიერებს კაცს, თუ სინდისი აწუხებს. როდესაც სინდისიანია კაცი, დასვენებული, ბედნიერიც მაშინ არის მხოლოდ”.

„თავისუფლება ისეთი მცნებაა, იმას ბევრი კომენტარიები არა სჭირდება”.

„მე სიკვდილით დასჯის წინააღმდეგი ვარ”.

„აღსარებასავით გეტყვი – დედაკაცივით გულს არა გამინათლებს”.

„ნუთუ ია, ბუჩქებით და ეკლებით დაჩრდილული, არ მოგვაგონებს დაჩაგრულის სიმართლეს? ეს მცენარე კაცთაგანს არავის დაურგავს, არც მოურწყავს და ისე არ მოუყვანია: მას ბუნება ზრდის,

„ნუ დაგავიწყდებათ,რომ ჩვენ,ჩვენი ჭკვის ხალხნი ვართ,ღმერთიც არ მოგვწონს თუ მხოლოდ „ღმერთია”.

„აკვანი და კუბო ტყუპნი არიან; ვიბადებით, აკვანში გვაწვენენ და გვარწევენ. ვიხოცებით – კუბოში გვასვენებენ და სამარისაკენ ქანაობით მიგვათრევენ”.

“მაკვირვებს ჩემი ბედი,ჩემი მდგომარეობა ქართველ საზოგადოებაში: გარეგანი პატივისცემა დიდი,ხოლო საქმით კი – არაფერი.გინდ მე ვყოფილვარ,გინდა ქუჩა-ქუჩა მაწანწალა ძაღლი.ძაღლს ან კი რა უჭირს,იმას პურის ნატეხს,ძვალს მაინც ვინმე გადაუგდებს,მე კი თუ ვითხოვე რამ,მომთავაზებენ ქვას პურად და ნაცარს თვალებში შესაყრელად.

“იქ ვინ ნახა თავისუფლება,საცა მე ჩემს დედაენაზე ლაპარაკს მიშლიან: არც მასწავლიან,არც მაუბნებენ,არც მამღერებენ,არც მაგალობებენ?! რა გული უნდა მქონდეს მაშინ? რას უნდა ვგრძნობდე?! – სხვას არაფერს,გარდა ზიზღისა,მძულვარებისა.