Tag Archives: სიბრძნის წუთი

„სიბრძნის წუთი”

ერთხელ ქალაქის ქუჩებში მოხეტიალე – მოლა ნასრედინს, რომელიც უკიდურეს დარდსა და ნაღველს მოეცვა, გზად მეგობარი შემოხვდა.

„სიბრძნის წუთი”

ერთი ფილოსოფოსი სასაფლაოზე გავიდა. ქვაზე ჩამოჯდა და ქვეყნის ამაოებაზე დაიწყო ფიქრი. უცებ ახლადმიყრილ მიწას მოჰკრა თვალი. ზედ კეკლუცი ქვრივი იჯდა და ნესტიან საფლავს მარაოს უქნევდა.

„სიბრძნის წუთი”

ერთხელ ძველ ბერძენ საზოგადო მოღვაწეს – ჰიერონს მეუღლემ ჰკითხა:

„სიბრძნის წუთი”

ერთხელ,წელთა სიმრავლითა და სიბრძნით დამძიმებულ ბუდისტ განდეგილს ორი ძმა ეახლა.

„სიბრძნის წუთი”

ერთ მეფეს დაბადების დღეზე პოეტმა საკუთარი ლექსი მიუძღვნა,რომელშიაც მგოსანი იმ ბედნიერ დღეს ასხამდა ხოტბას,როდესაც მონარქი ქვეყანას სასიკეთოდ მოევლინა.

„სიბრძნის წუთი”

მას შემდეგ,რაც ერთ არაბ ქალს ქმარმა სილა გააწნა,გაბრაზებულმა მამასთან გაიქცა საჩივლელად:

„სიბრძნის წუთი”

მოხუცი კაცი და მისი პატარა შვილიშვილი გზაზე მიდიოდნენ.კაცი ვირზე იჯდა,მისი შვილიშვილი კი ვირს წინ მიუძღოდა.უცებ მათ კაცი შემოხვდათ:

„სიბრძნის წუთი”

ერთხელ ყაისს,რომელსაც თავდავიწყებით უყვარდა ლეილი და მის გამოისობით ცრემლს აფრქვევდა და სიცოცხლესაც კი თმობდა,მეფემ სთხოვა,შენი მიჯნური გამაცანიო.

„სიბრძნის წუთი”

„ – ქალო,ხომ არ გაგიჟდი! როგორ უნდა გაჰყვე ისეთ ადამიანს,რომელსაც სულს იქით ღვთის განაჩენი არაფერი აბადია?

„სიბრძნის წუთი”

ბებია თავის პატარა შვილიშვილს მუდამ ერთსა და იმავე დარიგებას აძლევდა: „როდესაც დიდი გაიზრდები და ცხოვრებისეული პრობლემებისაგან სული დაგიმძიმდება, – ეკლესიას მიაშურე.იცოდე,რომ იქ ყოველთვის იპოვი სულიერ შვებას”.