„ძნელია, ელაპარაკო კუჭს, რამეთუ ყურები არ ასხია”.

„მოდით წელიწადში ერთხელ მაინც, მხოლოდ რამდენიმე საათით გულწრფელად ვუცქიროთ ერთმანეთს თვალებში, გვიყვარდეს ერთმანეთი არა თეატრალურად, ისე, უბრალოდ, ადამიანურად!

„ვინ იცის, რა არ თქმულა, რა არ დაწერილა ეჭვზე, სიყვარულით აღგზნებული გულის ამ ყველაზე დამამცირებელ და მტანჯველ სენზე, ადამიანს რომ სპობს, ანადგურებს, ახელებს, მხეცად აქცევს.

„დედაჩემს ეკუთვნის ყველა ის მადლობა, რასაც მამასაც გადავუხდიდი”.

„შენ გაიმარჯვე, დედაჩემო! მე უკან ვიხევ მხოლოდ შენგან დამარცხებული!”

„ისეთ სკამზე ნუ დაჯდები, რომ მალე აგაყენონ”.

„რა ბედნიერებაა, მდინარეს ჰგავდე, იდინო მდელოთა და ტირიფის ტოტთა შორის, მოციმციმე ქვიშასა და შხრიალა სილაზე და არაფერზე ზრუნავდე, არაფერი გავიწროვებდეს, თავისუფალი იყო!”

„დროგამოშვებით აუცილებელიც კია გამოსაზამთრებლად ბუნაგში ჩამძვრალ დათვივით საკუთარ არსებაში ჩაძირვა”.

„არსად მოიძებნება იმაზე საშიში მხეცი, ვიდრე უკიდურესი შურისძიების წყურვილით ანთებული – ადამიანი. ადამიანი, რომელიც ეძებს მიწას სასაფლაოზე თავისი მტრებისთვის “.

„საზოგადოება არსებობისათვის ბრძოლის პრინციპზეა აგებული, ბიოლოგიური მონაცემების მიხედვით იყოფა ძლიერ და სუსტ ინდივიდებად, რომელთაგან ძლიერი არსებობს სუსტის დათრგუნვის ხარჯზე”.