უილიამ შექსპირი – “სონეტი LXIII”
ის ღმერთიც ხედავს,ვინც დამარქვა მე შენი მონა,
რომ შენს სიმშვიდეს არას ერჩის ჩემი გონება,
რომ შენი ყმობით იმ სარგებლის არ მინდა ქონა,
რომ შემდეგ შევძლო ვერაგულად გაბატონება.
***
ნება მომეცი,აგედევნო უკან ქარივით,
ან შენი ჩრდილის ნაკვალებზე ჩუმად ვიარო
და მოთმინებით… მორჩილებით… პატიმარივით…
შენი სილაღე მხოლოდ ფიქრში გავიზიარო.
***
იყავი მასთან,ვისთან ყოფნაც თავად გწადია,
დრო იქ გახარჯე,სადაც დღემდე გაქვს გახარჯული,
ვისაც ისურვებ,მას უძღვენი,რაც გაბადია
და შენი ცოდვის თავად იყავი მკაცრი მსაჯული.
***
ჩემთვის მადლი ხარ თუ სასჯელი ეს სულერთია,
მე მაინც გელი!.. ლოდინი კი ჯოჯოხეთია…