Category Archives: ლიტერატურა
ამონარიდები ოთარ ჭილაძის დიდებული რომანიდან – „მარტის მამალი”
„გინდაც დედის ხმას ფლობდე და გინდაც უკვდავებას. სიკვდილი,არყოფნა მაშინ იწყება,როცა დედის ხმას დაივიწყებ,დაკარგავ,ანდა,როცა დედის ხმა თავისი ნებითა და სურვილით მიგატოვებს,მიგაგდებს,როგორც უღირსსა და უვარგისს.
ამონარიდები ოთარ ჭილაძის რომანიდან – „ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან”
„ადამიანი მოედანზე გამოდის და ცეცხლს იკიდებს,რათა იქნებ იმ ცეცხლის შუქზე მაინც დავინახოთ”.
ამონარიდი ოთარ ჭილაძის რომანიდან – „ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან”
„მართალია,ქაიხოსროს ისეთი სახლი ედგა,ურუქელებსაც და ურუქზე შემთხვევით ჩამოვლილ მგზავრებსაც კისრები ეღრიცებოდათ,თვალს ვერ აშორებდნენ,სანამ თვალთაგან არ მიეფარებოდა იგი,მაგრამ სიკვდილისაგან ვერც ეს სახლი გადაარჩენდა ქაიხოსროს,რადგან სიკვდილი იმიტომ იყო სიკვდილი,არაფერს რომ არ შეეძლო მისი შეჩერება,
ამონარიდები გოდერძი ჩოხელის ნაწარმოებებიდან…
„იქით რა არის,არავინ იცის,აქეთ კი მარტო სახელი გვრჩება. სახელს ალამაზებს ადამიანი და ადამიანს ალამაზებს სახელი. რამდენს,რამდენს,ცხოვრებაზე გამწარებულს წაჰყოლია სახელის სევდა…
ამონარიდები ანატოლ ფრანსის რომანიდან – „პატარა პიერი”
„კარგად ვიცი,რომ ფული სათავეა ყოველგვარი ბოროტებისა და ღრნის ჩვენს ისედაც სასტიკ საზოგადოებას,რომლითაც ასე ვამაყობთ ხოლმე”.
ამონარიდები ლიონ ფოიხტვანგერის რომანიდან – „გოია ანუ შემეცნების რთული გზა”
„ვინც თავისით მოიპოვა ძალაუფლება და სახელი,უფრო მეტად აფასებს მას, ვიდრე ის, ვისაც დაბადებით თანდაყოლილი აქვს”.
ამონარიდები ოთარ ჭილაძის გენიალური რომანიდან – „მარტის მამალი”
„საერთოდ,ადამიანი ჩვეულებრივია და ასეთიც უნდა იყოს – ჩვეულებრივი – ანუ, ცოტა გულადიცა და ცოტა მშიშარაც, ცოტა გულუხვიცა და ცოტა ძუნწიც, ცოტა კეთილიცა და ცოტა ბოროტიც, ცოტა ჭკვიანიცა და ცოტა ბრიყვიც, ცოტა ბედნიერიცა და ცოტა უბედურიც,რადგან ეს „ცოტა-ცოტაობა” აძლებინებს სწორედ
ამონარიდები ლიტერატურული ნაწარმოებებიდან…
„ჩვილი გულის პატრონი დღევანდელ მკაცრ ცხოვრებას ვერ გაუძლებს”. – მიხეილ ჯავახიშვილი (დამდნარი ჯაჭვი)
ამონარიდი ოთარ ჭილაძის რომანიდან – „ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან”
„ბედს კი უთქვამს: ვინც მომიხმარს,წელიწადში ერთხელ ყველას კარზე შემოვჯდებიო,მაგრამ თქმა ერთია და სინამდვილე მეორე.უფრო სწორედ,ადამიანმა ათქმევინა ბედს,წელიწადში ერთხელ ყველას კარზე შემოვჯდებიო,მაგრამ გინდაც მართლა ასე იყოს,ამქვეყნად იმდენი კარია ბედის მომლოდინე,ხოლო წელიწადში იმდენად ცოტა დღეა,
ამონარიდები მიხეილ ჯავახიშვილის მოთხრობიდან – „რკინის საცერი”
„დედაკაცი გველია და ჭკუაც გველისა აქვს. მამაკაცს შეუჩნდება,სულსა და გულში ჩაეღვრება,ჯერ ბუზივით უკბენს,მერმე მისდგება და ისე გაავსებს თავისი აზრით და ნებით,როგორც კოკას ავსებენ ხოლმე”.