“ხელოვნება შუა საუკუნეებში არ იყო ინდივიდუალური,ის სათემო გახლდათ; ის თემურ ცნობიერებას ეფუძნებოდა.მისთვის უცხო იყო ავადმყოფური ინდივიდუალიზმი,რაც კაპიტალისტური ეპოქის ხელოვნების მამოძრავებელი ძალაა. და აუცილებლად დადგება ისეთი დღე,როდესაც ინდივიდუალური ხელოვნების მძლავრი ეგოიზმი წარსულს ჩაბარდება.ჩვენ ისევ დავუბრუნდებით ისეთ ხელოვნებას,რომელიც ადამიანის შინაგან წინააღმდეგობებსა და თანამოძმეებთან გაუცხოებას კი არ გამოხატავს,არამედ მის პასუხისმგებლობას სხვა ადამიანზე,ძმურ გრძნობებს მის მიმართ.დასავლური ხელოვნება,განვსაზღვროთ ის ამ გაცვეთილი სახელწოდებით,მაშ,ასე,დასავლური ხელოვნება უფრო და უფრო გვაგონებს გამკივან ყვირილს,რომელსაც გამოსცემს სული,საკუთარ ტკივილს რომ აფიქსირებს.ტკივილი ხდება ჩვენი სიღრმისეული და ჭეშმარიტი არსი,ჩვენი რეალობა”. (ავტორი გენია.ჯი)