თამაზ ჭილაძე – “დედათა მონასტერი”
ეს ჩემი ცხოვრება,დაო პელაგია,
ჩემი სიმარტოვის არქიპელაგია,
თან ამ სიმარტოვეს ვეღარ შეველიე,
თავი შემაყვარა,ისე ვერაგია.
***
მთებზე დაძენძილი,მძიმე ღრუბელია,
თითქოს,მეწამული,ქრისტეს პერანგია,
სულ ქარს წაუღია,რაც კი უმღერია
ჩემს გულს სიყვარულით,დაო პელაგია.
***
ქარით ნაცემი და ქარით დამსხვრეული,
სხვას ვის გაახარებს,თავსაც ვერ არგია,
ფიქრის გალიაში ძალით დამწყვდეული,
მაინც ქარზე ფიქრობს,დაო პელაგია…