უილიამ შექსპირი – “სონეტი XXXVII”

როგორც მოხუცი მამა უმზერს ძესა თუ ასულს.

რომელთა გზნება სიყმაწვილით ტკბობას ხმარდება,

მეც ბედისწერის სამსჯავროზე კოჭლობით გასულს,

შენი სიკეთის დანახვაღა გამიხარდება.

***

მთელ შენს ღირსებას,მთელ სიტურფეს და სათნოებას,

ან თუნდაც ნაწილს,თუნდ ცხადლივ და თუნდაც ფარულად,

ასე მგონია,მიტომ სტაცებ ამაოებას,

რომ გარდაიქმნას მაცოცხლებელ ჩემს სიყვარულად.

***

რომ შენი ჩრდილიც მანათებდეს ცისკრის მზესავით,

რომ აღარ ვდევდე წუთისოფლის ბილიკს საპყარი,

რომ შთაგონება მოვიძიო მაცდურ მზერაშიც,

თუნდ სულ მცირედში,სამოწყალოდ რაც მომაპყარი.

***

შენზე უკეთეს რადგან ქვეყნად ვერავის ვხედავ,

ბედნიერების დაუფლებას ათმაგად ვბედავ.