ამბობენ,თითქოს სიყვარულს ეშხი

წაუშალაო დინებამ ჟამთა,

ამბობენ,მაგრამ არასდროს ჩვენში

სხვათა ნაფიქრი,ნათქვამი არ თქვა.

***

ჩვენ თავიდანვე ვყოფილვართ სულ სხვა,

აკვანში მერცხლის გვსმენია ლოცვა,

როგორც ხის ფესვებს იანვრის სუსხმა,

ვერრა დაგვაკლო ჭაღარის მოსვლამ.

***

და მაინც ჟრჟოლვა ფათურობს სისხლში,

ჩვენ შორის ფხიზლობს მესამე ვიღაც

 და მისი შიშით,ჭირში ტუ ლხინში

სასიყვარულოს ვერ მაწვდენ სიტყვას.

***

ვერც მე გესროლე წერილი გუნდად

ვერ მოგიტანა ბარათი ქარმა,

და ვიცი,ვიცი,ჩამივლის ცუდად

უძილო ნატვრით ღამეთა პარვა.

***

არადა,რა ვქნა,ეგების ძახილს,

განწირულ ძახილს მიაპყრო სმენა,

შორიდან ყური დამიგდო დაღლილს,

ეგებ გამიგო,მაღირსო შველა.

***

ეგებ ხმა გამცე ძახილის ხმაზე,

გულისხმას იცნობს გულისხმა შენი,

ნუგეშის შუქი გაჩნდება ცაზე

და ყრუ დუმილის განიხვნის ბჭენი.

***

მაგრამ გაიგებს ქვეყანა ჩვენს ხმას,

ამიჯანყდება მოყვასი ყველა

დაგარისხდება თავზარად,მეხად

გულების წყრომა,თვალების ელვა.

***

არადა,რა ვქნა? საშველი არ ჩანს,

გამდნარა თოვლი – მარილი ზამთრის

და როგორც ძველად და როგორც შარშან,

ჩვენ შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის.