თეთრი ხაზებით დავეწევი სასტიკ ზმანებას,

დაისვენებნ ქიმერებზე ჩემი ცოდვები.

შენს მიმქრალ სახეს შემოდგომა მე არ მანებებს

და აქ,თბილისსი,ტვით მათხოვარს შევეცოდები.

***

მე ეს შუადღე გამაოცებს თავის ლოცვებით,

ცოდვის ტაძარში გადავითვლი ფიქრებს გაძარცვულს

წვიმის ლანდებში ვიმალები რამის ოცნებით,

ო,ეს წუთები მე მაგონებს ტირილს გარდასულს.

***

ანთებულ გრძნობით ავაკივლებ ცრემლებს თვალებში,

როცა საშინლად გამაშავებს მთვარის სინესტე.

მეტად მწვავეა ეს ქვეყანა ღამის რკალებში,

და ჩემი ლექსი – ყაჩაღების ცრუ მანიფესტი.

***

კვირის წირვებში ცოდვილ ტაძრებს ასწევენ მკვდრები,

თავის წამება სამრეკლოზე მარტო მე მინდა.

ო,ვიყრი მუხლებს,სინანულით შენ გევედრები,

მე გაჭირვებულს და საცოდავს,ღმერთო,შემინდე!