პატარა დავწევ ქალთანა,

გავხსენ მძივიან საყელო,

ქალმა ხელები შამტაცა;

- რას შვრები,ძაღლის ნაშენო!

ხელებს ძუზუზე რად მისომ,

აგრემც შავ მიწან დაგფქვენო!

იწექ და ხელი არ გასძრა,

აღარ გამიხსნა საყელო!

- ნეტა აღარას მიშველის,

ლაშა-გიორგი ვახსენო?

- რო თავის ფეხით მოვიდეს,

მე არაი მაქვ საშენო!

ავდეგ,გამავწყერ მენაცა;

- რა მაქვის შენთა საფერო,

“წუხელის ვიწექ ქალთანა”,

სუ ქვეყანაზე გავფენო.

ჩოხის კალთაზე გამება:

- სად მიხვალ,მიწის დამყრელო?!

ავდეგ,ჩაუწევ ისევა,

საკინძის ღილებ დავხსენო.