როცა მთის წვერზე მოეფლითება

გადაცრეცილი თოვლის ხალათი,

აიძენძება ზამთრის სამოსი,

შეეზილება მიწას ტალახი.

***

როს მოასკდება მდინარე ფერდობს,

აიხორხლება წვიმის ნაკადი,

აჩუხჩუხდება ხევში სიცოცხლე,

მოიკაზმება ფერთა გამათი.

***

როცა მთის ფერდზე ახასხასდება

ცას შეფერილი მწვანე ბალახი,

როცა ნიავი მობერავს სურნელს,

ამსუბუქდება სული ხალასი.

***

მაშინ ბრდღვიალით გამონათდება

გზის ჰორიზონტზე ვინმე ტანადი,

თეთრნაბდიანი მოფერავს მინდვრებს

თმაგაკრეჭილი თეთრი ფარათი.

***

მოჰყვება საწმყსოს გზააბნეულთა,

წინ მოუძღვება მძიმე ჯაფათი,

თავი შესწირა,ზარდა მზრუნველად,

ასვა პეშვით და კვება ჩალათი.

***

არ მიატოვა არც ერთი ცხვარი,

ყველას არგუნა თვისი ჭამადი.

შემოიკრიბა სალამურის ხმით,

არ ერეკება ძალის ძალათი.

***

ვინ იცის,რა გზა გამოიარა,

ვის არ გინახავთ ჭირში მამაცი,

თოვლი,ნამქერი,სიცივე,ქარი,

ტანჯვა-წამებით,სიმწრით ნავალი.

***

არ შედრეკილა არც ერთი წამით,

ყველას მოჰფინა სულის წამალი.

მზერას გულ დასმით მოაბრიალებს,

ურჩევს,სად არის უკეთ სავალი.

***

შემოუძახებს,ამხნევებს,უცქერს,

ხედავს,სამწყსო ჰყავს სულით ჯაბანი.

მწყემსი კეთილი რუდუნებს -

მსუბუქად ზიდონ მძიმე ჭაპანი.

***

ცდილობს,რომ კლდოვან გზას მოარიდოს,

უხვად არგუნოს მინდვრის საფარი,

რომ მტაცებელთა ლუკმად არ იქცნენ,

ხვედრი არ ჰქონდეთ სიკვდილს სადარი.

***

ითმენს,რომ მთაზე რისხვა არ იქნეს,

ღაწვები უკრთის ცრემლით ნაბანი…

ერთი ნატვრა მაქვს,მეც მერგოს წილად,

თეთრნაბდიანი მწყემსის ბარათი.

***

როცა მოფერავს ხასხასა მინდვრებს

თმაგაკრეჭილი თეთრი ფარათი.