მარტო რომ ვრჩები,როცა ვწყევლი საკუთარ თავბედს,

რომ არ ვახსოვარ აღარც ხალხს და აღარც განგებას,

ხმით რომ გავძახი სამყაროზე გადმომდგარ თაღებს

და რომ აღარსად აღარავინ ცდილობს გაგებას.

***

რომ მენატრება თუნდაც ერთი კეთილი სიტყვა,

რომ თავის მსგავსებს განდგომია ჩემი არსება,

ხელოვნებაში რომ სათქმელი უჩემოდ ითქვა

და მალე ყოფნა არყოფნას რომ დაემსგავსება.

***

მაშინ იმითღა გავურბივარ შემზარავ ფიქრებს,

რომ შენ გიხსენებ,რომ თენდება ღამე ტიალი,

ტოროლასავით ეს სიცოცხლე ძალას რომ იკრეფს

და ცას მიარღვევს ჩემის სულის ორომტრიალი…

***

ის მიჯობს თვალწინ შენი სახე მედგას მზესავით,

ვიდრე წყვდიადში ვბატონობდე ხელმწიფესავით…