“ჩვენი ცხოვრება თავისა თვისისაგან მუდმივი ლტოლვაა,თითქოს მუდამ ჟამს სინდისის მხილება გვდევნის და გვაფრთხობს.დადგება თუ არა საკუთარ ფეხზე ადამიანი,მაშინვე ყვირილს იწყებს,რათა ჩააქროს ის ხმა,რომელიც თვის გულში ესმის.როცა მოწყინდება,დროს გასატარებლად მირბის; როცა უსაქმოდაა – რამე საქმეს იგონებს; სძულს მარტოობა,ამიტომ ყველას მეგობრობს,ყველაფერს კითხულობს,სხვის საქმეში ერევა,საჩქაროდ ცოლს თხოულობს.ვინც ამგვარი ცხოვრება ვერ მოახერხა,სხვა და სხვა გვარად ითვრება: ღვინით,ძველი ფულის შესწავლით,ბანქოს თამაშით,ქალებით,ქველმოქმედებით; შეტოპავს ხოლმე მისტიციზმში,ემხრობა იეზუიტებს,აუტანელ შრომას კისრულობს და ყველა ეს უფრო ადვილად ეჩვენება,ვიდრე ის მრისხანე ჭეშმარიტება,რომელიც მის გულში სთვლემს.

ჩვენ გვეშინია ჩვენი ცხოვრების გამორკვევის,ვშიშობთ,რათა არ დავინახოთ,რომ თვით გამოსარკვევი საგანი სისულელეა; ხელოვნურად ვქმნით ყოველდღიურ ფაცა-ფუცს,მოუცლელობას,სხვადასხვა ყალბ მწუხარებას; თითოეულ ნაბიჯს მოხერხებულად ვასრულებთ; ამგვარად თითქოს ძილში განვლით ამ წუთისოფელს და ისე ვკვდებით ამ წვრილმან და უაზრო აურზაურში,რომ გონს არ მოვდივართ”. (ავტორი გენია.ჯი)