სოფიო ფუტკარაძე – “მე შემიძლია”

მე შემიძლია შუაღამე დილად ვაქციო,

უკვე მოხუცი შევერცხლილი,ვიქცე პატარად,

მე შემიძლია ის უღელი მარტომ გავწიო,

მთელმა მსოფლიომ დაოთხილმაც,რომ ვერ ატარა.

***

მე შემიძლია იმედები დავჭრა დარდებით,

და დარდებს ვთხოვო უსასრულოდ,იქცნენ იმედად,

მე შემიძლია უდაბნოში ვთესო ვარდები

და აყვავება ვიზეიმო მათი იებად.

***

მე შემიძლია ადაჯიო პრესტოდ დავღვარო

და პრესტოები ადაჯიოდ გულში ჩაგიწნა,

მე შემიძლია ჯერ ვენერულ კოცნით დაგღალო,

მერე ამტყდარი მგზნებარება გულში ჩაგიწვა.

***

მე შემიძლია ჩემი თავი თავად გავნგმირო

და გატრუნული უძრაობა ვიქცე ფენიქსად,

მე შემიძლია ობელისკი,რომ გავაგმირო

და თუ ვისურვებ ავასვეტო კვლავ ობელისკად!

***

მე შემიძლია მერმისები აწმყოდ გავლექსო,

წარსულის დღეთა მოგონება გაგახედნინო,

მე შემიძლია მორცხვი სული ჯანყით დაგგეშო,

უზენაესი ნეტარება გაგაბედინო.

***

მე შემიძლია ვიხმო მუზა უკუნ ღამეში,

დარდთა დასეტყვით კიდევ ერთი ლექსი მოვნათლო

და მოლბერტებზე გადაშოლტილ თეთრ ტილოებზე,

ლურჯად ელვარე მარინები ფუნჯით მოვხატო.

***

მე შემიძლია ვიყო მარტიც და იანვარი

ჯერ არ განცდილი სითბოების კერად გიქციო,

მე შემიძლია უძრაობას დავქროლო ქარით

და სიძულვილი სიყვარულად გადაგიქციო.

***

მე ყველაფერი შემიძლია,არ გინდა გარჯა

ხელის გულივით გადაგიშლი მთელს ჩვენ სამყაროს,

მე ყველაფერი შემიძლია იმ ერთის გარდა:

არ მძალუძს შენი მონატრება რამით შევცვალო…