“არაფერია სამყაროში,ყოველივე ჩემშია მოცემული, – ასეთი განწყობილება ახასიათებს გარკვეულ ასაკს,როცა გული პირველად იღვიძებს,ხელს უწვდის მთელ სამყაროს და სურს,ჩაიხუტოს ის,ასევე ბალღსაც,რომელსაც კბილები ამოსდის,ეჩვენება,რომ ყველაფერი მისი ღრძილებისთვისაა განკუთვნილი და ამიტომაც ყველაფერს პირისაკენ მიაქანებს.მხოლოდ თანდათან ამჩნევს ის,რა არის საჭირო და რა არა მისთვის.მაშინ მისი ბუნდოვანი სწრაფვა მასვე უბრუნდება,გარკვეულ სახეს იღებს.ყველაფერს წაეპოტინო,ნიშნავს ვერაფერი მიიღო.მხოლოდ მაშინ,როცა სურვილი ერთ მიზანს უკავშირდება,გეხსნება კარი უსასრულო სამყაროსი”. (ავტორი გენია.ჯი)