მორის ფოცხიშვილი – “ვერ ვისწავლე ჭკუა,დედა”
ვერ ვისწავლე ჭკუა,დედა,
გზას ვუთმობდი ხშირად შტერებს,
თავზე ისე დამათენდა,
ჩემი ლექსი ვერ ვიმღერე.
***
ვერ ვისწავლე ჭკუა,დედა,
ყველა მე მრაცხს გიჟად,ხელად,
ადრე ბევრი მატყუებდა,
ახლაც მე მატყუებს ყველა.
***
ვერ ვისწავლე ჭკუა,კიდევ,
სულ სხვა იყო თურმე ის დრო, -
ვინც მეზობლად მოვიკიდე,
მერე სწორედ იმან მიმტრო.
***
ვერ ვისწავლე ჭკუა დღემდე,
ვერ ვუწოდე ავკაცს ავი, -
ვისაც ძმაკცურად ვენდე,
ძმაკაცურად მომჭრა თავი.
***
ვერ ვისწავლე ჭკუა,დედა,
სანანებლად დამრჩა მერე,
სხვებს,რომ ვუჯერებდი ქვეყნად,
და შენ რომ არ დაგიჯერე…