უილიამ შექსპირი – “სონეტი LXXXI”

არ ვიცი,ვისთვის დაუგეშავს სიკვდილს მსტოვრები,

შენს და ჩემს შორის განუზრახავს ვისი არჩევა;

ის ვიცი მხოლოდ,რომ შენ ყველას ემახსოვრები,

ჩემი ხსოვნის კი ნატამალიც არსად დარჩება.

***

შენი სახელი დროს სხივივით გადაეფრქვევა,

მე კი ამქვეყნად,როგორც ქარი,გავქრები ველის,

და თუ ჩემს საფლავს ერთი გოჯა მიწა ერქმევა,

შენ ხალხის თვალში საუკუნო სავანე გელის.

***

შენს ხსოვნას ჩემი ლექსი ძეგლად გამოადგება,

რომ სააქაოს მრავლად ჰყავდეს მისი მნახველი

და სიკვდილის დღე თუ ყველასთვის ერთად დადგება,

მარადისობას დამღად აჩნდეს შენი სახელი.

***

ჩემმა კალამმა სასწაულის ქმნა თუ ინება,

დროს შენი ხსოვნა სუნთქვასავით დაეფინება…