“ცუდი კაცი ვარ

და ნამდვილად ღირსი ვარ კიცხვის

ცოცხალი როცა აღარა ხარ,

ლექსს მაშინ გიძღვნი”.

* * * * *

განათლულია შენი ნიჭი ქართულ ემბაზით,

ქართული სულის მეჩუქურთმევ,მჭედელ-ხარატო,

რა უნდა გითხრა სხვის გაგება-ერთგულებაზე,

როცა კაცს,თურმე,საკუთარი გულიც გღალატობს.

***

თხემით ტერფამდე შენ იყავი მართლა ქართველი

და მაინც დარჩი ავთანდილი უშერმადინო,

არ მინდა გითხრა სხვებისათვის რაც მაქვს სათქმელი,

ვაითუ,ახლაც,სიკვდილშიაც გული გატკინო.

***

ჯერ ადრე იყო… და სიკვდილის ვინ მოგცა ნება,

უკანასკნელი ეს ვინ მოგცა სიკვდილის როლი?

სულაც არ მიკვირს,თუ უბრალო მოკვდავი ცდება,

ზოგჯერ სამყაროს რეჟისორიც არ არის სწორი!

***

ეიფელის კოშკს შენ გერჩია ჯვარი და გრემი,

უცხოთა “ბრავოს”-აღტაცების ქართული ცრემლი.

დიდებისათვის არ წასულხარ არსად სალაშქროდ,

ამერ-იმერში მაინც ქუხდი გაღმა-გამოღმა…

***

სიკვდილის როლსაც რა უღმერთო ძალით თამაშობ…

ო,მაგ როლიდან ვერასოდეს ვეღარ გამოხვალ…

დაეშვა ფარდა… წინაპრებმა ყიჟინით გიხმეს,

ჟრიალი გააქვთ ხის შუბებს და მუყაოს ფარებს…

***

ადექ მაესტრო!

და ჩვენს ქართულ ეროვნულ ნიღბებს

მარადისობის კულისებში წარუძეხ ბარემ!..