ნებისმიერი რელიგია რწმენას ეროვნებაზე და სახელმწიფოზე მაღლა აყენებს და ყოველგვარი იდეა,ქმედება თუ ღირებულება,რაც მის დოგმებს ეწინააღმდეგება,მიუღებლად მიაჩნია.როცა ქრისტიანობა,ბუდიზმი ან ისლამი ვრცელდებოდა ამა თუ იმ ხალხში,აუცილებელი იყო ხალხს უარი ეთქვა იმ წეს-ჩვეულებებზე,ტრადიციებზე და იდეებზე,რომლებიც მათთვის ახლობელი და წინაპრებიდან მომდინარე იყო,მაგრამ,ახალ სარწმუნოებას არ შეესაბამებოდა. (ავტორი გენია.ჯი) ესეიგი ხალხი უარს ამბობდა ეროვნული კულტურის საკმაოდ დიდ ნაწილზე და მის ნაცვლად ახალ,რელიგიურ კულტურას ითვისებდა.ეს კულტურა კი ზეეროვნული და ზესახელმწიოებრივი იყო.რელიგიური მორალიდან გამომდინარე,მხოლოდ შენივე სარწმუნოების ადამიანია შენი სულიერი ძმა და იგი უფრო ახლობელია რა ეროვნებისაც არ უნდა იყოს,ვიდრე შენი ეროვნების ის წარმომადგენელი,რომელიც სხვა სარწმუნოებას აღიარებს.აქედან გამომდინარე,რომელიმე რელიგიის გავრცელება უკვე თავისთავად იყო თავისებური “რელიგიური გლობალიზაცია”.ისლამი,მაგალითად საერთოდ უარყოფს ეროვნულ დაყოფას და ყველა მუსულმანი ერთიანი საზოგადოების “უმმას” წევრად მიაჩნია.შესაბამისად არსებობს ერთიანი ისლამური საზოგადოება,მუსლიმანი ხალხი და ისლამური კულტურა,ხოლო საკუთარ ენებზე ლოცვა კატეგორიულად აკრზალულია და ამ მიზნით მხოლოდ არაბული ენა გამოიყენება. (ავტორი გენია.ჯი) იგივე შეიძლება ითქვას ქრისტიანულ რელიგიაზე.განსაკუთრებით კი კათოლიციზმზე,სადაც წირვა-ლოცვა მხოლოდ ლათინურ ენაზე უნდა შესრულებულიყო.აღნიშნული კი თავისებური ენობრივი გლობალოზაციის მაგალითებია.