ისევ გულგრილად,ისევ უნდილად

იწონებოდა ცოდვა და მადლი,

ქარი იყო და წვას ხელს უშლიდა

და გროვდებოდა თვალებში ჭვარტლი.

მაგრამ ვერავის ვუთხარი: კმარა!

ვერ მივიტანე სული წყარომდე,

გიშრის ტბას არა – გიშრის ტბას – არა,

მელნად მჭვარტლიან ცრემლებს ვხმარობდე.

ასე ყოფილი ოდითგან ჭრელი

და უნდო სოფლის თავი და ბოლო:

ვინ დაინახა ჭვარტლი და ცრემლი,

გარედან ალი მოჩანდა მხოლოდ.