ვიცანი,ღმერთო,სამყარო, -

ეს შენი დანაბადები, -

იმისი ავლა-დიდება

და შიგ საგძალი ნადები;

მბოჭავს,არ მათავისუფლებს

გარს შემორტყმული ბარდები;

დღეს,გულსაცა სწვავს კუჭსაცა

გუშინ ნაჭამი ქადები.

რად გვინდა,ნეტავ სიცოცხლე,

ეს ამოდენა ამბები,

თავში სიცილი,მოლხენა,

ბოლოს – ვაი და დარდები!

განგების სათამაშოდა,

გასართობად ვართ გამხდრები;

ერთია,თუნდაც ჩვენ ვიყვნეთ

და თუნდა მინდვრის თაგვები:

გავერანდება ერთხელაც

ტურფად შემკული ბაღები,

ჩამოინგრევა დარბაზი,

და სრა-სახლების თაღები;

ცრემლს დაუწყებენ ფრქვევასა

დღეს მოლხინარი ბალღები.

ამას ბჭობს,ვისც აბარია

განგების ბჭეთა საღები.

ასეა,ვიცით კარგადა,

ამ წუთისოფლის თვისება,

ვერაფერს ვიზამთ ომითა,

არას გვიშველის გინება,

ქრთამი და ხვეწნა-მუდარა,

ხმალ-ზარბაზნების ღირება,

დიდი ჭკვა-გამოცდილება,

ქველობის გამოჩინება.

განგების გასართობნი ვართ

ჩვენის ჭირით და ლხინითა,

ამის მეტს ვერ თუ შესძლებდა,

ღმერთმა ინება იმითა -

დაგვღალოს,ოფლი გვადინოს,

მერე გაგვაძღოს ძილითა,

რომ ბოლოს სიტკბო ვიგემოთ

განმსჭვალულება ჭირითა.

ალბათ,ასე სჯობს,ჩვენ ვცდებით,

ვერ ვსაზღვრავთ ჩვენის ტვინითა

იმას,რაც წარმოსდგინდება,

სიწმინდის ჭურჭლის პირითა!