ბრიყვს ვერავინ დაადუმებს,

ყბედს ვერავინ მოჰკვეთს ენას,

მაგრამ ბედს არ დაგამდურებს,

თუ მიაპყრობ სატრფოს სმენას.

* * * * * * *

როცა მკლავდა მძიმე განცდა,

გეშლებოდა გულში ვარდი…

რად ვილხინო ასეთ კაცთან,

რად ვიდარდო მისი დარდი?

* * * * * * *

თუ საყვარელს თავს ევლები,

ის კი შენს გულს არ აფასებს,

აბა მისთვის რას ევნები,

რასა სთხოვ და რა გაბრაზებს?

* * * * * * *

ვიდრე საქმეს შეუდგები,

ასჯერ აწონ-დაწონე,

თორემ ბოლოს,გეუბნები,

ვეღარ გამოსაწორებ.

* * * * * * *

ან ის კაცი რა კაცია,

მეგობარს რომ დაიმდურებს,

გულის სწორს რომ გულს აჩუქებს,

მერე უკან დაიბრუნებს!

* * * * * * *

მე სიყვარულს ვქადაგებ და

არ ეგების ჩემთან მტრობა!

სიბრძნეს როდის განაგებდა

მარტო ფუჭი ქედმაღლობა?