როცა ცხოვრება ყოველდღიურ ფუსფუსში გადის,

ეს ხომ ცხოვრება აღარ არის,ნასახი მადლის!

მხოლოდ ჭეშმარიტ საქმისათვის შეწირულ დღეთა

შეკრებით შეკრულ დროს ვეძახით ცხოვრებას ნამდვილს.

* * * * *

თუ არყოფნაზე სამძიმია სიცოცხლე ცხადი -

რად მეშინოდეს სიკვდილისა? ვარ მისი მწადი!

თუ მიგაჩნია ძალზე მძიმედ ცხოვრების ტვირთი,

ვიდრე სიკვდილი გესტუმრება,შენ თვითონ წადი!

* * * * *

საიქიოში გვეშინია გვამების ხვედრის,

საიქიოში სასტიკ ტანჯვას გვიქადის ღმერთიც.

სადღა წავიღოთ მონაგარი ჩვენი ცხოვრების,

ორ სამყაროში თუ არ არის ადგილი ჩვენთვის?

* * * * *

ზოგი ცოდნით ამაყობს და ზოგი – საქონელით,

ზოგი ერისკაცობით და ზოგი საქმით ქველით,

მე და შენ კი საამაყო არ გვაქვს არაფერი -

თავი თვითონ დავიღუპეთ საკუთარი ხელით.

* * * * *

ვიდრე ჯანზე ხარ,შენს ცხოვრებას ნუ კლავ ეკლითა,

ბედს ნუ უარჰყოფ,გაიხარე მასთან შეყრითა.

მეორედ ქვეყნად ვეღარ მოხვალ ვეღარასოდეს,

მოუსავლეთის გზა შეკრულა მიღმა ქვეყნიდან.