მარტოობისას როცა ვუხმობ იდუმალ ფიქრებს,

რომ მახსენდება სატკივართა ზღვა და ხმელეთი,

მოგონებათა ბნელ მორევში კვლავ ძალას იკრებს

გარდასულ დღეთა სევდიანი ელეთ-მელეთი.

***

და კვლავ დავტირი უცრემლობას ჩვეული თვალით,

ერთგულ მეგობარს,აწ ჩაკარგულს ძველ სამარეში,

კვლავ ვეძებ წარსულს სიყვარულის გზნებით და ალით

ხსოვნა-არხსოვნის სამყაროთა არემარეში.

***

და კვლავ ნელი-ნელ მმატებს ცოდვას ნაცოდვილარი,

კვლავ მეძალება ნაფიქრალის ფიქრად შექცევა,

იმის გამგები ამ ქვეყნად კი არავინ არი,

რომ გადახდილი გადასახდელ ვალად მექცევა.

***

მაგრამ როგორც კი,ჩემო კარგო,შენ მაგონდები,

წარსულის ყველა მწუხარებას ერთად ვშორდები…