მე შენი მგონე ჭირს შემკონე,დამწვი მალ,ალო,

ზილფო ნაშალო,შემაშალო,მკვლელო დალალო,

მთიებო პირო,მიჯნურთ მჭირო,ბროლო და ლალო,

კეკლუცო,ნაზო,შენ ლამაზო,ბროლ-ფიქალალო!

მე შენსა ყარიბს და მიჯნურსა მაქვს სავალალო.

***

ჰხამს შენთვის ხელმა,სოფელს მვლელმა თავი ჭირს აროს,

შენნი უწყალო ჰინდ ლაშქარნი გარ შეისაროს,

მათგან დაზიდულს მშვილდსა უძლოს,გულსა ისაროს,

დაჭრილი ჰრბოდეს,ცხოველობა გაიმქისაროს.

მაგრამ უბრალოდ სისხლი შენზედ არს საალალო.

***

როს მოგიხილე,მყის შევიქენ თავისა მტერი,

რად არ ვიცოდი – არა გყავნდა შენი საფერი?

ყოვლი მოყვარე შენგან ჩივის – ყმაა თუ ბერი,

რა გიამების,არვინ იცის,ვსცან ვერა ვერი.

დროა,თუ მომკლავ შენ,სიკეთედაუთვალალო!

***

ძნელი ყოფილა,დამაშვრალსა შეხვდეს წყურვილი,

რა მზის სიცხოვლე მი-რა-სჭირდეს,შექმნას უევილი.

ვა ჩემსა ბედსა,იცი,მე ვარ სულმიწურვილი,

მიკვირს,რად აღარ დამაკარვენ სათნი ბურვილი,

ჰგავს,რომ მოყვარე არად გინდა,მიუთვალალო!

***

მე შენმა თვალმა გარდმიბირა,როს გნახე მთვარე,

შვიდნი ციურნი მოცომცომედ არ შეგადარე,

შენის ბაგისა ორნი მეცნეს – ტკბილი და მწარე,

ორკეცად შენი სიყვარული თავს დამაფარე,

შენი მიჯნური რად დამაგდენ,შეუბრალალო?!