“ქრისტიანობა გვასწავლის: სიყვარული არს ღმერთი.სიბრძნის გარეშე სიყვარული ფანატიზმია,ხოლო სიბრძნე სიყვარულის გარეშე ბოროტებაა.თუ სიყვარული და სიბრძნე ჰარმონიულია,მაშინ რწმენა თავისთავად შემოდის მასში.ღმერთის სიყვარული გულში ბადებს ეჭვიანობის გრძნობას.ღმერთის გამო ეჭვიანობა არის უსიამოვნების,მწუხარების გრძნობა.თუ გვესმის ღვთის სახელის ძაგება,ის არის მისწრაფება იმისკენ,რომ ღვთის სახელის ძაგება,ის არის მისწრაფება იმისკენ,რომ ღვთის დიდება გავრცელდეს ადამიანზე,ის არის სიხარული,რომელსაც განვიცდით ღვთის წინაშე ჭეშმარიტი მოწიწების ხილვისას.რელიგიურ ეჭვს არა აქვს ისეთი მძიმე ზემოქმედება სულზე,როგორიც ხილულ ეჭვიანობას.ეს უკანასკნელი  შურისა და ღვარძლის შედეგია,პირველი კი მოყვასის კეთილდღეობისაკენ მისწრაფებაა.მაგრამ,სამწუხაროდ,რელიგიური ეჭვიანობა შეიძლება შეცდეს,ისევე როგორც ცდება ადამიანის ყველა სხვა გრძნობა,მხოლოდ იმ დამღუპველი შედეგით,რომ ამ ადამიანის ყველა სხვა გრძნობა,მხოლოდ იმ დამღუპველი შედეგით,რომ ამ გრძნობის შერყვნა ხშირად ბადებს სულში საშინელ მოვლენას – ფანატიზმს.ფანატიზმი არ შეიცავს თავის თავში არაფერს ისეთს,რაც ჭეშმარიტ ქრისტიანულ გრძნობათა მსგავსია.საერთოდ,მართლმადიდებლობა ყოველგვარი უკიდურებისგან გამიჯნული სამეუფეო გზაა.აქედან გამომდინარე,მისთვის დამახასიათებელია თავგანწირვა,მაგრამ მიუღებელია ფანატიზმი,დამახასიათებელია შემწყნარებლობა,მაგრამ მიუღებელია ფსევდოლიბერალიზმი (ყველაფრის დაშვებულობა). როგორც ხედავთ,ხიბლმა შესაძლოა ისეთ უკიდურესობამდეც კი მიგიყვანოს,როგორიც ანტიმართლმადიდებლობაა.

როგორც ხედავთ,ხიბლმა შესაძლოა ისეთ უკიდურესობამდეც კი მიგიყვანოს,როგორიც მართლმადიდებლობაა.

დაბოლოს,გვახსოვდეს,ნუ ვუწოდებთ ბრმად “ფანატიკოსს” იმ ადამიანს რომელიც მორწმუნეა,ნუ შეგვშურდება მისი რწმენისა,ნუ შევაფასებთ მის რწმენას,რადგან მხოლოდ ღმერთმა უწყის მისი რწმენის სიმართლე”. (ავტორი გენია.ჯი)