“სიმართლეა,რომ ჩემი მშობლები შეშფოთებული იყვნენ,რადგან ენა შედარებით გვიან ავიდგი, და ამ ნიადაგზე ექიმებსაც კი მიმართეს რჩევისთვის.ვერ ვიტყვი,მაშინ რამდენი წლის ვიყავი,მაგრამ არა – სამზე ნაკლების.ორატორი არც მოგვიანებით გავმხდარვარ.ჩემი განვითარება კი სავსებით ნორმალურად მიმდინარეობდა,თუ არ ჩავთვლი ჩემს უცნაურობას,რაც ჩემივე სიტყვების ჩურჩულით გამეორებაში მდგომარეობდა. (ავტორი გენია.ჯი) არც გამორჩევით კარგი მოსწავლე ვიყავი და არც – გამორჩევით ცუდი.ჩემი მთავარი სისუსტე ცუდი მეხსიერება იყო,განსაკუთრებით ცუდად ვიმახსოვრებდი სიტყვებს და ტექსტებს.ხშირად უთქვია მასწავლებლებს,რომ: “შენგან არაფერი გამოვაო! სასკოლო პროგრამას წინ ვუსწრებდი მხოლოდ მათემატიკასა და ფიზიკაში დამოუკიდებელი მეცადინეობის წყალობით; იგივე ითქმის ფილოსოფიაზეც,სკოლის პროგრამის ფარგლებში.” (ავტორი გენია.ჯი)