ხუტა გაგუა – “ტიციან ტაბიძე” (მონოლოგი)
სიკვდილის მერეც ცოცხალივით
ვილტვოდი შენკენ…
ყოფნა-არყოფნის საიდუმლოს
ჩავწვდი წვალებით;
ცხოვრების სიბრძნე მარცვალ-მარცვალ
ჩიტივით ვკენკე,
ამაოება გამეჩხირა ყელში ძვალივით.
***
მე მაინც ვამბობ – გწამდეთ,რასაც
სიცოცხლე ჰქვია!
და ნუ ენდობით მაცდუნებელ
ხმასა და მირაჟს:
“ყველა გზა წყდება,როგორც სიმი,
სამარის პირას
და სულ ერთია – ცოტა ადრე,
თუ ცოტა გვიან…”
***
კაცი,რომელსაც ყოველივე
ბედმა წამართვა,
ჯოჯოხეთიდან,უაილდის
მკაცრი პროფილით,
მაღალ მწვერვალზე ამოვდივარ
ხელაპყრობილი,
ხარირემივით რომ შევბღავლო
სოფლის სამართალს!
***
ჩემო სამშობლოვ,ეს შეხვედრა
იყოს კეთილი!
ვეთაყვანები ოქროყანას,
მცხეთას,დედულეთს;
ამიერიდან არასოდეს გისაყვედურებ,
ოღონდ ამაოდ ნუ ჩაივლის
ეს გაკვეთილი.
***
სიკვდილის მერეც ცოცხალივით
ვილტვოდი შენკენ.