ეს რაო გვიყავ?! -

ვის ხელში ჩაგვყარე ზენავ?! - 

გვრიტ არს ამათთან შედარებით თვით ყრუ მურვანი!

კაცი დავბერდი,

მე ამათი გავიგე ვერრა:

ჩვენი ამ რეგვენთ

არა მარტო არ მოსწონთ ენა,

ასე განსაჯე,

გვიწუნებენ ზოგჯერ პურ-მარილს,

თავი თვითეულს ისე ყინჩად უჭირავს ჩვენში, -

თითქოს ის ჩვენთან კი არ იყოს,

ჩვენ ვიყოთ მასთან…

ასი წელია სულსა ღაფავს ქართლი მათ ხელში

და კიდევ ასე,

ღმერთმა იცის – რამდენხანს გასტანს.

კი მაგრამ ღმერთი აღარაა?! -

სადაა?! – თუა?! -

ასე აბუჩად შეიძლება აგდება ერის?!

ბედი ქართლისა გადაწყვიტა ვინც ორწყალშუა,

ჩვენი უმტრესი ის გამოდგა დაბოლოს მტერი.

რაც მოვითმინეთ მოთმინებად მე მგონი კმარა! -

დროა მივბაძოთ გმირთა ძველთა, -

კაცთა უწინდელთ!

ცოტნეს თავისი წელზე ერტყას დადიანს ხმალი

და საქართველოს მამულს მისას ასე უჭირდეს?!

კი მაგრამ ღმერთი აღარაა?! -

არადა როა?!

ვაი დედასა! – რა უბრალოთ წავაგეთ ჭკუა!

ვის შევეყარეთ! -

ეს ვინცხაა მურვანზე ყრუა!

როგორც ვიყავით,

ვიმყოფებით კვლავ ორწყალშუა!