მანანა ჩიტიშვილი – „გადაძახილი”
აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,
ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,
ქართლი,როგორც გაროზგილი დედაჩემი,
გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.
***
გვერდით მიდევს ვერცხლისფერი ამულეტი,
თვალს ვარიდებ
გადამტვრეულ, პირბლაგვ მახვილს,
რა უყავით, რა უყავით მამულები?!_
***
ტირილის ხმით ვიღაც გაღმით გამომძახის.
ეს ხმა ათას ჩემისთანა გულთან დაობს,
ხან მრისხანებს, ხანაც გლოვის ისმის ზარი_
„ვის მიეცით ეს წყალ-ჭალა საიგავო,
უფლისაგან სასოებით ნაბოძვარი?!”
***
ამობრწყინდი, მზეო, ღამის გამთენებო,
ჩვენ თუ არა სხვა ვინ შეცვლის ამგვარ ამინდს…
გაიღვიძეთ, გაიღვიძეთ, ქართველებო! _
დამდგარია ტანზე თაფლის წასმის ჟამი.
***
აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,
ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,
ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,
გადატყაულ მუხლის თავზე მისვენია.