იყალთოს მუხლზე დავვარდი,

გრემს გავუშტერე თვალია,

ვნახე შვილივით ნაზარდი,

ვაზი სექტემბრით მთვრალია.

კვეტარს ღაწვს ცრემლი დაგორდა,

ნეკრესს – ღიმილის დარია,

უგამჭირვალეს აკორდად,

ქარმა ღრუბელი არია.

ჩამოუქროლა ნიავმა,

ცაც ცოტა ნაავდრალია,

სიტყვა წამცდა და მიამა,

მიამა ისე ძალიან…

გამოჩნდა თეთრი ქალაი -

ირწევა ალვის ტანია,

მითხრა მწყაზარი სალამი,

შურით აღავსო სხვანია.

მაგ გოგოს ცალად გოგმანი

ცოდვა არი და ბრალია,

მხარზე ნაწნავი გორგალი

წითელი ნაღვედრალია.

მაგისთვის უხმოდ ჩამოხმა

მავან-მავანი ვაჟია,

ალაზანს გაღმა-გამოღმა

მზე იკლავს თავის ხვაშიადს…

მღერის დახრილი ირიბად

დიდი საწნახლის ღარია,

ვზი და ბავშვივით ვტირივარ,

მზის სიხარულის ღვარია.