ლეგენდად ქცევა, სინამდვილეს

დრო და დრო შვენის,

დღევ უფერულო, უკვდავება

თურმე გელოდა!

უგრძესად იქცა უმოკლესი

სიცოცხლე შენი,

თავადიშვილო, იმ შორეულ

საქართველოდან.

***

მოგკლეს და მაინც ეგ სიკვდილი

სიკვდილს არ ჰგავდა,

აღარ დასცალდათ შენი სულის

გვემა ტიალებს,

შენი გმირობა რადგან უკვე

იქცა არაკად,

შენზე სათქმელი რაღა რჩება

მე მატიანეს?!

***

პატარა ჯვარი უდაბნოში,

ზეცის კარებთან,

შუბლზე კიორი ნატყვიარი

დაგრჩა იარად,

გმირობისათვის ერთი ტყვიაც

ხომ იკმარებდა,

მაშ ეს სიცოცხლე სიკვდილს

ორჯერ რად ეზიარა?!

***

შენ ორი ტყვიით ორჯერ მოგკლეს

კაცო ნათელო,

რომ შესწირვოდი შენს საფრანგეთს

შენს საქართველოს!