“1922-1923 წლების ზამთარში აშკარა გახდა,რომ საფრანგეთი ისევ თავისი ძველი მიზნისაკენ ისწრაფოდა.საფრანგეთის პროგრამა ასეთი იყო – დაეხლიჩა გერმანია რამდენიმე პატარა სახელმწიფოდ.ეს ადასტურებდა,რომ შოვინისტური საფრანგეთი მსოფლიო ებრაელობის ვასალად ქცეულიყო.

მართალია,1918 წელს გერმანია რევოლუციის გამო დამარცხდა,მაგრამ იმ დროს მისი ჯარები მტრის ტერიტორიაზე იდგნენ.საფრანგეთის,ისე ბელგიის საზღვრები.სანამ ეს არ მოხდებოდა,მას ფიქრიც კი არ შეეძლო რაიმე წარმატებების შესახებ და საწრაფოდ დაზავება ესაჭიროებოდა. (ავტორი გენია.ჯი)

კლემანსოს დეკლარაციამ,რომ ზავს იგი ომის გაგრძელებად განიხილავს,დიდი მნიშვნელობა შეიძინა.სანამ გერმანიისა და საფრანგეთის მუდმივ კონფლიქტში,ჩვენ აგრესიისაგან  თავდამცველი მხარე ვიქნებით,ვერავითარ თვალსაჩინო დადებით შედეგს ვერ მივაღწევთ.

გერმანიამ ერთხელ და სამუდამოდ უნდა შეიგნოს,რომ პასიური დაცვისათვის დასაკარგი დრო არა აქვს.

ჩვენ საფრანგეთთან  გადამწყვეტი ანგარიშსწორებისათვის უნდა ვემზადოთ.

1922 წლის დეკემბერში ურთიერთობა საფრანგეთსა და გერმანიას შორის ისევ გამწვავდა.საფრანგეთმა მიღება გადაწყვიტა და რურის ოკუპაციით შეეცადა ხერხემალში გადაეტეხა გერმანიის ეკონომიკა,რაც მისი აზრით ქაოსურ მდგომარეობას შექმნიდა ქვეყანაში.რურის ოკუპაციამ გერმანიას მისცა შანსი,რათა ბოლო მოეღო შექმნილი მდგომარეობისათვის.

საფრანგეთის ამ საქციელმა ინგლისი გააღიზიანა,რომელიც ყველაფერს ცივი გონებით და ანგარიშიანობით უყურებდა; რურის ქვანახშირის საბადოების ოკუპაცია,მას ომის შედეგებით მიღებულ უპირატესობას ხელიდან აცლიდა. (ავტორი გენია.ჯი)

იტალიაც საფრანგეთის წინააღმდეგ აღსდგა და მოკავშირეთა ვარდისფერი მეგობრობა,სძულვილმა შეცვალა.გერმანიამ ეს მდგომარეობა მხოლოდ იმიტომ ვერ გამოიყენა,რომ ქვეყნის სათავეში ენვერ-ფაშა არ იდგა,არამედ კანცლერი კუნო.1923 წლის მდგომარეობა ძალზე დაემსგავსა 1918 წლისას.მარქსისტული შხამი ძალიან ღრმად შეჭრილიყო ერის სხეულში.მე მიმაჩნდა,რომ ნაციონალური მთავრობის უპირველესი ვალი იყო ეპოვნა ძალები რომლებიც შეძლებდნენ მარქსიზმის განადგურებას და სრული თავისუფლება მიეცა მათთვის.მაგრამ ეს არ გაკეთდა,რითაც გერმანულმა ბურჟუაზიამ თვითმკვლელობა ჩაიდინა. (ავტორი გენია.ჯი)

იმ წლებში,მე აღტაცებით ვადევნებდი თვალს,ალპების გადაღმა,დიდი ადამიანების საქმიანობას.მუსოლინისთან შედარებით ჩვენი სახელმწიფო მოღვაწეები ჯუჯებს ჰგვანდნენ.ასეთი ხალხით ახალი ომის წამოწყება,რა თქმა უნდა,სისულელე იქნებოდა.

როდესაც მარქსისტების გასახარად,საყოველთაო გაფიცვა დაიწყო,ბატონ კუნოს თითოეული გერმანელისგან დამატებით კიდევ ორი საათის მუშაობა უნდა მოეთხოვა,რითაც აჩვენებდა ყველას,რომ ერის თავისუფლება მხოლოდ მსხვერპლის ფასად მოიპოვება.

მაგრამ ამის ნაცვლად,მან გაფიცვა წაახალისა და წითელმა ტურებმაც მყისვე წამოჰყვეს თავები.დამფრთხალმა კუნომ უკან დაიხია და გერმანიამ დაკარგული იმედის ფასად,კიდევ ერთი მწარე გაკვეთილი იწვნია.

ისღა დამრცენია,რომ ეს ჩემი წიგნი,1924 წლის მაისში გამოსვლისას წარმოტქმული სიტყვებიტ დავასრულო:

“თუმც ამ სახელმწიფოს მკაცრ მსაჯულთ ძალუძთ ჩვენს ქმედებათა განსჯა-გაკიცხვით გაბედნიერდნენ,მაგრამ ისტორია – უმაღლესი სამართლიანობის დიდი ღვთაება,მოწყალე ღიმილით გააუქმებს ამ განაჩენს და დაგვიხსნის ბაცილისაგან”. (ავტორი გენია.ჯი)

P.S. ადოლფ ჰიტლერის წიგნიდან – “ჩემი ბრძოლა”