“ექვსი წლის ვიყავი,როცა მზარეული მსურდა გამოვსულიყავი,შვიდი წლისას ნაპოლეონი,ამის შემდეგ ჩემი პრეტენზიები პროფესიასთან მიმართებაში ყოველდღიურად იზრდებოდა.მე მადლობელი ვარ ბედისა ორი რამისთვის: იმისათვის,რომ ვარ ესპანელი და იმისათვის,რომ ვარ – სალვადორ დალი.ჩემი განსაკუთრებული გენიალურობა,მდგომარეობს იმაში,რომ იგი წარმოიქმნება ჩემივე აზროვნებიდან,მხოლოდ და მხოლოდ აზროვნებიდან. (ავტორი გენია.ჯი) მე უაღრესად მოაზროვნე ვარ,უაღრესად მოაზროვნე.მე არ შეიძლებოდა სხვანაირი დავბადებულიყავი.მთელი პასუხისმგებლობით ვაცხადებ,რომ მე არასოდეს მიხუმრია,არ ვხუმრობ და არც ვიხუმრებ.თუ კი რაიმეს ავიღებ,მას აუცილებლად გადავარჩევ და ჩემში ყველაფერი ცვალებადია,ამავდროულად შეუცვლელი.მთელი ჩემი ცხოვრება იყო მომაბეზრებელი იდეა ტკივილისა,რომელსაც ჩემს შემოქმედებაში ხშირად გამოვსახავდი.

ჩემი ცხოვრების დევიზი იყო: “მთავარია – ჩემზე ისაუბრონ”.

მე სრულიად ნორმალური ვარ,არანორმალურია ის ვინც ვერ გებულობს ჩემს ხელოვნებას,ვისაც არ უყვარს ველასკესი,ვისაც არ აინტერესებს,რომელი საათია ჩემს გაცრეცილ ციბერბლატებზე – ისინი ხომ ყოველთვის ზუსტ დროს აჩვენებენ”. (ავტორი გენია.ჯი)