გალაკტიონ ტაბიძე – “მოვა… მაგრამ როდის?”
შორეული ქალის ეშხი
მოვა… მაგრამ როდის?
სიყვარული სასახლეში
მხოლოდ ერთხელ მოდის!
***
ასეთია ნაზი ბედი,
ბედი რჩეულ ფერის;
სიცოცხლეში თეთრი გედი
მხოლოდ ერთხელ მღერის!
***
ყვავილები უხვად არის
დენდის… მეფე მონის.
ქარში ათრობს არემარეს
ოხვრა ტრიანონის.
***
და ლანდებად თეთრ სარკეზე
ჩნდება სახე მკრთალი
შუაზელი,ესტერგეზი
და თვით დედოფალი.
***
ზრდილი,ნაზი და მეფური,
ჩემი ძველისძველი
ლექსი არის უნებური
სიზმრით შემმოსველი.
***
მხოლოდ თეთრი შადრევნებით
მე ვერსალის ბროლი,
მაცდურ თვალის გადევნებით
მტანჯავს მსუბუქ-მქროლი.
***
დედოფალო! ლურჯა რაში
მიჰქრის საშიშ-ჩქარი
და ბილიკი ლურჯ ქვიშაში
მიაქვს მძაფრი ქარი!
***
მიჰქრის დალალგადაყრილი:
დოვინ,დოვენ,დოვლი…
თოვლი,ფიფქი და აპრილი,
ვარდისფერი თოვლი.