კოლაუ ნადირაძე – “სამი აჩრდილი” (ცოტნე,ქეთევან,ილია)
როს დაღამდება – მაგიდას ჩემსას
თქვენი აჩრდილი აღარ შორდება,
თქვენი აჩრდილი მე თვალწინ მიდგას,
თქვენი ცხოვრება მომაგონდება.
ზოგჯერ ამაყი გრძნობა ამანთებს,
ზოგჯერაც გული დამიღონდება!
***
ასეთი ცოდვა რა ჩაიდინე,
ჩემო სამშობლოვ,მინდა ვიცოდე,
რომ ამოდენა ცეცხლი დაგვჭირდა
და მეც ამ ცეცხლით უნდა ვიწოდე,
რომ განთხევინეს ამდენი სისხლი,
არ შეგიბრალეს,არ შეგიცოდეს?!
***
თქვენი აჩრდილი,გარინდულ სახით,
ჩუმად მიცქერის,არაფერს ამბობს
ეკლის გვირგვინი თქვენს შუბლზე მოჩანს,
ეკლის გვირგვინი თქვენს სახეს ამკობს,
მხოლოდ ღიმილი,კაეშნით სავსე,
ბაგეთა კიდეს ოდნავად აპობს…
***
შენ რაღას მეტყვი,დიდო რაინდო,
ჩვენის გმირების აკვანს რომ არწევ,
ტანჯულ ძმებისკენ რომ მიიჩქარი,
მათ საწამებელ მოედანს აღწევ!
და ქუთუთოებს,ფუტკრით დაკბენილს,
თითქოს დარცხვენით ზევითაც არ სწევ!
***
ეს ხომ შენა ხარ,ო,უნაზესო,
ქალო ქართველო,ჩვენო დიდებავ!
ეგ ხომ შენს გულ-მკერდს შანთებს უყრიან,
ეგ ხომ შენს ირგვლივ ცეცხლი ინთება!
მაგრამ არ ისმის შენი გოდება
და თვალებს ცრემლი არ დადინდება!
***
შენ რაღას იტყვი? რისთვის მარიდებ
მაგ თვალებდათხრილ,მწუხარე სახე?
რად არ ვიყავი მე შენთან მაშინ
და შენთან ერთად არ დავიმარხე?
ო,უწმინდესო,მითხარი რამე
და შუბლს ანთებულს ხელი შეახე!
***
ისეთი ცოდვა რა ჩაიდინე,
ჩემო სამშობლოვ,ნეტავ ვიცოდე,
რომ ამოდენი ცეცხლი დაგვჭირდა
და მეც ამ ცეცხლით უნდა ვიწოდე,
რომ განთხევინეს ამდენი სისხლი,
არ შეგიბრალეს,არ შეგიცოდეს?!
***
შენ კი რად დუმხარ,დიდო მგოსანო
და მოციქულო ერის და უფლის?
რისთვის მიცქერი ასეთი სევდით
და ჩემს მაგიდას ირგვლივ რად უვლი?
ვინ გაგიმეტა ასე უღმერთოდ
და გახვრეტილი რადა გაქვს შუბლი?
***
შენ ხომ გნიშნავდა მაღალი ზეცა
და გზრდიდა შენი მშობელი ერი!
მაშ,ვინ გაგწირა,როგორც ზვარაკი,
ვინ გახდა შენი მოსისხლე მტერი,
რომ ნატყვიარში შენი შუბლისა
ქარი გასწივის,მოთქვამს და მღერის?
***
სამი აჩრდილი წამებულ სახით,
ჩუმად მიცქერის,არაფერს ამბობს!
ეკლის გვირგვინი მათ შუბლზე მოჩანს,
ეკლის გვირგვინი მათ თავებს ამკობს,
მხოლოდ ღიმილი,კაეშნით სავსე,
ბაგეთა კიდეს ოდნავად აპობს…
***
დამათენდება მამადავითზე,
ააელვარეს ხმალს განთიადი.
სამი აჩრდილი დატოვებს ოთახს,
გაიფანტება ჯანღი წყვდიადის
და ჩვენს ქვეყანას,როგორც ნათელი
დაეფინება შუქი დიადი.