ილია ჭავჭავაძის წერილი – ოლღა გურამიშვილისადმი…
“ჩემო გვრიტო ოლიკოჯან! გაიხსენე,ჩემო ანგელოზო,რას გწერდი ჩემს სიღარიბეზე,ჩემს უჩინობაზე და ასე შემდეგ.მე არც ისე ღარიბი ვარ,როგორც გწერდი.მე აღმომაჩნდება ჩვენი ცხოვრებისთვის სახსრები,ვიცხოვრებთ ისე,როგორც მრავალნი ცხოვრობენ.მაგრამ მე ვცდილობდი,უფრო ღარიბად მეჩვენებინა თავი,ვიდრე ნამდვილად ვარ.იცი,რატომ? იმიტომ,რომ თუ ასეთი უბრალო რამ შეგაშინებდა,შეგეძლო,მაშინვე უარი გეთქვა ჩემთვის.მე ასეთი ცოლის ყოლას არ მოვინდომებდი.გარდა ამისა,მინდოდა დავრწმუნებულიყავი,რომ შენ ადამიანს უყურებ არა როგორც ოქროებით გატენილ ზანდუკს ან ჯვრებითა და ვარსკვლავებით მორთულ აბრას,არამედ როგორც ღვთის მიერ შექმნილ არსებას,რომელშიც,უპირველეს ყოვლისა,მისი სული უნდა მზიანობდეს.დიახ,ოლიკოჯან,შენ ისე კარგი იყავი,რომ დამარწმუნე კიდეც იმაში,რაშიც ადრე მინდოდა დარწმუნება,ამით ისე მიმაჯაჭვე,რომ ვერავითარი ძალა ვეღარ დამაშორებს შენგან,რა თქმა უნდა,შენ თვითონვე თუ არ მოისურვე. და თუ მოისურვებ,გულწრფელად მითხარი,ნუ შემიბრალებ.პირველად ამეტყველდა ჩემი გული,მაგრამ დე,ეს მისი უკანასკნელი ღაღადისი იყოს.მე მას დავმარხავ,ჩემო მეგობარო,თუკი ჩემი ოლიკო მას სამარადისო ხსოვნას უსურვებს.მე შენი ვარ ყოველგვარ ფათერაკში,უბედურებაში,სიღატაკეში,მანამდე,სანამ შენ მე თავისად მიგულებ…
შენი სამუდამოდ ილიკო,გაკოცებ მრავალჯერ!”