უილიამ შექსპირი – “სონეტი XCII”

შენ დღეს ჩემი ხარ და ვეღარსად წახვალ იცოდე,

დრო ახლა ჩვენი მოყვარეა,განა მტერია,

ლამაზ სიყვარულს დაემონა ჩვენი სიცოცხლე

და მის გარეშე არსებობა არ გვიწერია.

***

არ ვნაღვლობ,ბედმა სიმართლისგან რაგინდ გამყაროს,

გამრიყოს დროის მსვლელობისგან რაგინდ დროებით,

სჯობს ერთი მზერით შევეხიზნო მე შენს სამყაროს,

იმ მზერით,შენი ცბიერებით ნასაზრდოებით.

***

და თუ ცრემლებიც თვალთმაქცობით ხშირად გეფრქვევა,

თუ მღალატობ და ფიანდაზად სულ სხვას ეგები,

მე ბედით ბედკრულს ბედნიერი მაინც მერქმევა,

რადგან სიკვდილსაც სიყვარულით შევეგებები.

***

ვეჭვობ,ღალატს და ორგულობას შენ არ იცნობდე…

ოღონდ ეს ცოდვა,გთხოვ,არასდროს მე არ ვიცოდე…