“ხელიდან გვეცლება მიწა.

იკარგება ენა,

თავს გვენგრევა ციხე-ტაძარი,

ყველა ეს არაფერია!

სული დაკნინდა,სული! დაბეჩავდა გული,

აი სავალალო რაა!

სული აშენებს ციხე-ტაძარს,

სული ქმნის ენას,

სული იძენს და აპოხიერებს მიწას,

ეს სული დაიკარგა!

ვერ ვხედავთ უანგარო ჭეშმარიტების მაძიებელს,;

მუხლს არავინ იყრის სამარადისო სიყვარულის წინაშე. (ავტორი გენია.ჯი)

რაინდულად თვალი თვალში გაყრილის აღარ ხვდება მტერი მტერს.

ჭორი და შური,ვით გესლიანი გველი,დასისინებს ჩვენ შორის.

ასეთ დროს,დროსა საზრახსა და სამარცხვინოს,ჩაგვაფიქრებს ჰამლეტის კითხვით:

“ყოფნა? არ ყოფნა?..”