ზამთარმა ცივმა და შემპარავმა

კვლავ მომისია თეთრი ფიფქები

და კვლავ მიყვარხარ, თუმცა არა ვარ

ის, რაც ვიყავი, ანდა ვიქნები.

* * *

და იქნებ ჯობდეს, გაიხსნას ფრჩხილი,

გულმა და ენამ აიძროს ლუქი,

ბოლო უჯრამდე შეივსოს ცხრილი,

ბოლო კუნჭულსაც მიადგეს შუქი.

* * *

იქნებ გვჭირდება მესამე კაცი,

მსაჯულისა და მკურნალის მსგავსი,

ამ მტანჯველ გრძნობას რომ დასდოს ღვაწლი

და მისცეს სახეც, სახელიც… ფასიც.

* * *

იქნებ ფერფლია და არა ღველფი?

იქნებ ლოდია და არა სვეტი?

იქნებ მსხვერპლია და არა კერპი?

ბედისწერაა და არა ბედი?

* * *

არ გამოჩნდება იგი გარედან,

მაგრამ არსებობს, უტყვი და ურჩი,

როგორც ფორმულა ან მარგალიტი,

გამომწყვდეული ცეცხლგამძლე ყუთში.

* * *

განწირულია ის გრძნობა, ვიცი,

მუცლიდან დაჰყვა გიჟის ხალათი,

მისთვის უცხოა ვალი და ფიცი,

რადგან არ იცის, რაა ღალატი.

* * *

ჩვეულებრივი ტანჯვით და ვნებით

ვერ იბოგინებს ამქვეყნად იგი,

რადგან მთრთოლვარე და ვრცელი ფრთებით

აპატარავებს ყველაფერს ირგვლივ.

* * *

მაინც ისაა გზაც და ჭაპანიც

და გვერდით მიწევს ძეძვის ტოტივით,

სანამ მახურავს ცხელი საბანი

გაურკვევლობის და მოლოდინის.