ადოლფ ჰიტლერის წიგნიდან – “ჩემი ბრძოლა”
“რაღაცით სიმბოლურია,რომ ინის ნაპირას,ბრაუნში დავიბადე.
ეს პატარა ქალაქი ორი გერმანული სახელმწიფოს საზღვარზე ძევს,რომელთა შეერთებას მთელი ჩვენი ძალებით უნდა ვესწრაფოთ.
გერმანული ავსტრია აუცილებლად უნდა დაუბრუნდეს დიადი დედა-გერმანიის წიაღს,მაგრამ არა ეკონომიკური ხასიათის მიზეზთა გამო.
არა და არა!
ამ ორი ქვეყნის შერწყმა,ეკონომიკური თვალსაზრისით სასარგებლო კი არა,პირიქით,საზიანოც რომ იყოს,მაინც უნდა მოხდეს.ერთნაირმა სისხლმა ერთიანი სახელმწიფო უნდა შექმნას.
სანამ გერმანული სახელმწიფო არ შემოიკრებს ყველა გერმანელს და არ უზრუნველყოფს მას საკვებით,გერმანიას არა აქვს მორალური უფლება ეძიოს ახალი ტერიტორიები.
მაშინ გამოვჭედავთ გუთნისგან მახვილს და ჯეჯილი მსოფლიოს მომავლისა ომის ცრემლებით მოირწყვება.
ეს იდეები მარწმუნებდნენ,რომ ჩემი გაჩენა ორი სახელმწიფოს საზღვარზე სიმბოლოა მისიისა.
განა ჩვენ გერმანელები არა ვართ?
განა ჩვენ ერთურთს არ ვეკუთვნით?
ეს პრობლემა ადრევე ჩაიბეჭდა ჩემს ბავშვურ ტვინში.ჩემი ამ მორცხვი კითხვების პასუხად,ფარული შურით ვაღიარებდი,რომ ბევრ გერმანელს არ გვქონდა ბედნიერება გვეცხოვრა ბისმარკულ იმპერიაში”. (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
“მე თავიდანვე დარწმუნებული გახლდით,რომ გერმანული რასის გადარჩენის აუცილებელი პირობა ავსტრიის,როგორც სახელმწიფოს,განადგურება იყო”.
* * *
“ვენაში არსებობისათვის ბრძოლა მომიწია და ამან მიმახვედრა,რომ სოციალურ საკითხებს არ შეიძლება ქველმოქმედის პოზიციიდან მიუდგე”.
* * *
“გულგრილი დამკვირვებლიდან,ფანატიკური ანტისემიტი გავხდი”.
* * *
“მეზიზღებოდა,მეზიზღებოდა ხროვა ჩეხებისა,პოლონელებისა,უნგრელებისა,სერბებისა,ხორვატებისა,ებრაელებისა და კიდევ ებრაელებისა”.
* * *
“ახალი ტერიტორიის მოპოვება-შეძენა და მასზე ჭარბი მოსახლეობის გადანაწილება შეუდარებლად დიდ შესაძლებლობას შეგვიქმნიდა მომავლისთვის”.
* * *
“ბევრი ევროპული სახელმწიფო ამჟამად გადაყირავებულ პირამიდას ჰგავს”.
* * *
“1941 წლის ომი გერმანელი ხალხისთვის თავს არავის მოუხვევია.პირიქით,ომი მთელ ერს სწყუროდა,რათა ბოლო მოეღო იმ მანკიერი მდგომარეობისათვის,რომელშიც იმყოფებოდა”. (ავტორი გენია.ჯი)