რაფიელ ერისთავი – “საქართველო”
ქვეყნად ვეძებდი სამოთხეს,სამხრეთისაკენ ედემას,
ეფრატის გაღმა გავხედე გადახრუკულსა ქედებსა.
აქ ვერ ვხედავდი ევასებრ მშვენიერებსა დედებსა,
არც სად ხეხილსა,არც წყალში ამაყსა თეთრსა გედებსა.
* * *
შევკრთი,რომ ვნახე ქვეყანა უბედური და მწირია:
მოვბრუნდი,მხარი ვიცვალე,ჩრდილოსკენ ვქენი პირია
ვიარე,არ შევიმჩნიე მე ჩემი გასაჭირია
ან კი რა მეთქმის? კაცის თავს ვაება დიაღ ხშირია!
* * *
აგერ მოვედი და შევხვდი სანატრელ ნეტარებასა!
ვიპოვე იგი სამოთხე,ვინ მოსთვლის ამის ქებასა!
გადაჭიმულა წალკოტად,შეხედე ღვთისა ნებასა!
ეს საქართველო ყოფილა – რგებია ღვთისა დედასა.
* * *
ორ ზღვასა შუა მდებარებს ქართველთა მიწა-წყალია.
ჰყვავის და ჰყვავის მუდმისად,ყინვისგან დაუმზრალია;
შიგ ბანოვანნი კეკლუცნი მტრის თვალმა ჯერ ვერ დალია,
ვაჟკაცთ ცალ ხელში ჯვარი აქვთ,მეორე ხელში ხმალია!
* * *
ვიშ,რა ხალხია,რა ტურფა,რა გულოვანი,მოყვასი,
უხვი,მხნე,ქრისტეს მორწმუნე,მტკიცე რჯულისა,კისკასი,
შურით,იჭვით და ტრფიალით მათ გადმოსცქერის კავკასი,
ნოეს კიდობნის მტვირთველიც და ურწმუნონი ათასი!
* * *
რა ქვეყანაა,რა ჰშვენის,დამატკბობელი სულისა,
ვაზი ვარდს გადაეხვია,გამლაღებელი გულისა;
არ ეკრძალების კავკასის,ღრუბლებით დაბურულისა,
დარაჯად ჰხადის ამ მთასა,ზოგჯერ მიზეზად წყლულისა.