არ მიწერია სონეტები,ტრიოლეტები,

ჭიუხებიდან მე მონბლანებს არ ვებღოტები,

ქართული ლექსის კალაპოტშიც კარგად ვეტევი

და სიმღერისთვის არ მჭირდება უცხო ნოტები.

* * *

თუკი გსმენიათ თქვენ ოდესმე ლექსი ქართული,

გულიდან სიტყვის ამოფრქვევას ყურს თუ მოკრავდით,

იგრძნობდით,ჩვენში თვით მწყემსიც კი,ლექსით გართული,

პოეტია და არის სულით არისტოკრატი.

* * *

თუნდ იფიქროთ,რომ ჩემი ქება საზღვრებს გადადის,

თუნდ დამაბრალოთ ამბიცია და ირონია,

მე ვთვლი,რომ მთქმელი ”ვეფხვისა და მოყმის ბალადის”

ბრძენია,თანაც - გოეთე და ბაირონია!

* * *

მე არ გეგონოთ ვინმე უტუ, “ურა ქართველი”,

რომელსაც უყვარს სამშობლოზე ენის ტარტალი,

ჩვენს ხალხურ ლექსებს თავზე ადგას უფლის ნათელი,

ვამბობ და ვიცი,რომ ეს სიტყვა არის მართალი!

* * *

იქნებ ჩვენ თქვენზე ადრე ვცნობდით ლორკებს,თაგორებს,

ლი-ბოებსა თუ ხაიამებს,რილკეს,ელიოტს,

მათი წიგნები თარგმანებად ავამთაგორეთ,

მაგრამ ეს განა იმას ნიშნავს,რომ შეველიოთ

* * *

შოთა რუსთაველს,გურამიშვილს,ვაჟას თუ ტატოს,

აკაკისა თუ გალაკტიონს,ან დიდ ილიას,

მე მათი სიბრძნის ტალანებში სრულიად მარტოს

ფეხაკრეფით და მოწიწებით წლობით მივლია.

* * *

კარგია ყველა უცხო ენა,ეს უთქვამთ ადრეც:

რამდენი ენაც იცი,ხარო იმდენი კაცი,

მაგრამ ინგლისურს რომ ”პარუსკობთ” და იცვლით ”ადრესს”,

ქართულს რატომღა ეფშლიკებით ისე,ვით ვაცი?!

* * *

მე შეგახსენებთ გალაკტიონს ალალ-მართლურად,

პირდაპირ გეტყვით,არ დაგიწყებთ იგავ-არაკებს:

“ილაპარაკეთ,მე თქვენა გთხოვთ ოღონდ ქართულად,

ოღონდ ქართულად ილაპარაკეთ!”