იავნანავ,

ფრთებით გარწევს ჩვენებური ჟამთა დენა,

ზოგჯერ ღმერთიც შეიცვალა,

ვერ შეცვალეს შენი ენა.

* * *

გლოცავ,რა მზეც გამწიფებდა და გისხამდა რომელი ხეც,

იავნანავ,

ვარდონანავ,

მოდი სულზე მომეხვიე.

* * *

ბევრჯერ მიწა გამიგლიჯეს,

შენ კი ზღვარი ვერ დაგიდეს,

ვერ წაართვეს შენი თავი შავშეთელს

 და მარადიდელს.

* * *

თუმცა ხშირად ბედი ჩემი ჭოროხივით იმღვრეოდა,

ჩადრიანი დედა მაინც იავნანას მიმღეროდა.

* * *

მაგონდება მისი თბილი ხმით ნამღერი ნანა ტკბილი,

ყველა წუთი თენდებოდა

ჩემთვის ამხდარ-ნანატრივით.

* * *

ზევით ზეცა იყო ღრმა და

სუფთა,როგორც დედის გული,

შიგ ჰყვაოდა ვარსკვლავები,

დედის ხელით მიმორგული.

* * *

ლაჟვარდების ლურჯი თქორი რომ ალბობდა

დედის ღიღინს -

იავნანას თითო ბგერა

სისხლის თითო წვეთად მიღირს.

* * *

იავნანავ,გწვეს და მაინც

იმავ დედას შველი ახლა,

ვინც ქართული სიტყვის ცეცხლი

შენს ნაცარში შეინახა.

* * *

ნანა,შვილო,მიყვარს,შვილო,შენი თვალი

გახელილი,

იავნანა მიყვარს ამ შენს გადარჩენილ სახელივით.

* * *

ნანა,შვილო,

ამ სიმღერამ წყლული ბევრი დაგვიამა,

შენც გფარავდეს ძველი დარდით დაძენძილი

აივნანა.

* * *

ჯერ ბევრია საზრუნავი,

გასაკაფი,მოსახნავი,

დღეის ფიქრით დამიმძიმდი, -

დამსუბუქდეს სევდა ხვალის.

* * *

ჯერ ბევრია საზრუნავი,

შენი კერა სადაც არის,

შენ ხომ თვითონ იავნანაც გაქვს მოსავლელ-დასაცავი.

* * *

ნანა,შვილო,მზე გეძახის,

ძილი ისეც საკმარია,

შვილო,მთელი საქართველო დღეს ხომ შენი აკვანია.

* * *

ნანა,შვილო,იძილფხიზლე,

დრო-ჟამს ყური მიაპყარი,

საქართველოს ხვალე შენ ხარ,

გახდი მისი წინაპარი.