“ბრბო იკმაყოფილებს თავის მადას,ჩვენ კი საკუთარ თავს ამას ვუკრძალავთ.ჩვენ ვიზღუდავთ თავს,მთლიანობა რომ შევინარჩუნოთ,ჩვენ ვინარჩუნებთ ჯანმრთელობას,ტკბობის უნარს,ემოციებს.ჩვენ საკუთარ თავს რაღაც ჩვენთვის უცნობ მიზანს ვუნახავთ.ეს ჩვევა,მუდმივად დავრთგუნოთ ჩვენში ბუნებრივი ინსტიქტები,გაცილებით გვაფაქიზებს.ჩვენი გრძნობები უფრო ღრმაა,ამიტომაც ჩვენ მეტისმეტად ბევრს არ ვითხოვთ საკუთარი თავისგან.რატომ არ ვთვრებით გონის დაკარგვამდე? იმიტომ,რომ შედეგის უხერხულობა და დამცირება გაცილებით ძლიერ “უკმაყოფილებას” გვგვრის,ვიდრე სიამოვნებას,რომელსაც სპირტიანი სასმელის მიღებისას განვიცდით.რატომ არ გვიყვარდება ახალი ადამიანი ყოველ თვეში? იმიტომ,რომ ყოველი მორიგი განშორებისას საკუთარი გულის ნაწილს დავკარგავდით.რატომ ვერ ხდება ყველა ჩვენი მეგობარი? იმიტომ,რომ მეგობრის დაკარგვა ან უბედურება,რომელიც შეიძლება,მას შეემთხვეს,ძალიან ძლიერად აისახება ჩვენზე.ამიტომაც ჩვენ უფრო ვცდილობთ ტკივილიო ავირიდოთ,ვიდრე სიამოვნება მივიღოთ”. (ავტორი გენია.ჯი)